Blues in Schoten #19 Highway to the Blues - Bill & The Burners - Dry Riverbed Trio (NL) - Last Call Schoten (19-11-2022) reporter Marcel & photo credits: Freddie info club: Blues in Schoten © Rootsville 2022

Half november en dan is het weer die tijd van het jaar, tijd voor Blues In Schoten, volgens mij het laatste festival van het jaar op Vlaamse bodem. Ondertussen is dit sympathieke festival een vaste waarde geworden op de Vlaamse blues kalender en dit jaar toe aan de 19de editie !!! Altijd fijn vertoeven daar en steeds een leuke affiche met een hart voor blues en roots en ook vooral voor Belgische bands en dat vinden wij altijd fijn.

Ook dit jaar stonden vier leuke bands op de affiche dus no reason to stay @ home. Dat dachten er nog zo want de “beau monde” van de Vlaamse blues was aanwezig met delegaties van Goezot, Duvelblues, Blueshappenning Zelzate, Gevarenwinkel en Sortie Blues.

Veel volk dus al aanwezig met de eerste band van de avond die dit jaar werd aangekondigd door Marc “Tee” Thijs .

Highway To The Blues, was de band die de avond in gang mocht steken. De roots van de band vinden hun oorsprong in de zanderige Kempen en niet aan de oevers van de Mississippi, in Chicago of aan de West Coast… die van hun muziek des te meer!

Blues, blues en nog eens blues, gebracht met een grote eerbied voor de grote meesters van vandaag en van weleer!  De Blues Highway ofte de US Route 61 verbindt New Orleans met de stad Wyoming in Minnesota en doorkruist de hele Mississippi Delta, echter vandaag met een ommetje langs Schoten.  It’s blues time baby !

De band bestaat uit : Jakke Jacobs (bass),  ‘Big Voice’ Ben Versweyveld (zang), Eric Mertens (drums), Marc Jansen (piano) en Kobe Schroeven (gitaar). En of het in orde was! Na het forfait vorig jaar wegens ziekte van “the voice”, waren ze dit jaar aanwezig in full force. Fijne band met goed muzikaal gevoel.

Ben heeft de ideale stem om blues te zingen, warm en krachtig en dat ondervonden wij meteen met ‘Shame Shame Shame’ en ‘Shakin The Shack’, met knap gitaarwerk van Kobe Schroeven. ‘Sitting On Top Of The World’ klonk zoals het moet klinken en dat was ook het geval met de fijne instrumentale‘The Hucklebuck’. Fijne set die eindigde met ‘Look Watcha Done’ en dt resulteerde in een verdiende bisser in de vorm van ‘See See Rider’. De openers van de avond hadden hun entrée zeker en vast niet gemist. Heerlijk begin van de avond.

Met Bill & The Burners treffen we geen onbekenden, wel integendeel. Tijdje geleden dat ik de mannen nog aan het werk zat, dus dit zat wel snor. Toen de band Howlin’ Bill ophield te bestaan kwam, zaten The Slowburners op datzelfde moment zonder zanger. Een optelsommetje was heel snel gemaakt , de Wim fusioneerde met de Slowburners en de band werd omgedoopt tot  Bill & The Burners. Tot zover de story. Nog steeds in dezelfde bezetting met Howlin’ Bill: zang en mondharmonica, Junior Jay (Johan de Laat): gitaar en backing vocals, Brother Jebediah Kupfernagel (Hans De Veene): bas en backing vocals en vandaag geen Magic Frank Pauwels aan de drums maar wel Tim Cole.

De band speelt een mix van blues & roots met invloeden van rock ‘n’ roll, country, rockabilly en andere Amerikaanse sub genres. Jarenlange ervaring ondertussen en het zou weer een feestje worden. Wie Bill wat kent, en dat waren de meeste aanwezigen waarschijnlijk, weet dat een optreden altijd op hoog niveau staat en dat was vandaag niet anders. ‘Love And Money’, ‘Walking To My Baby’, ‘Trouble’ en ‘Walking Heartattack’ het was er weer boenk op van de jongens.

Bill weet hoe zijn publiek te bespelen en deze laat het zich welgevallen. Alweer op niveau en iedereen kon ervan genieten. Ik was weer onder de indruk met het geweldige ‘Don’t Answer The Door’ en met ‘I Get Drunk’ en ‘The Other Side Of Town’ werd de set afgesloten. “Thank you and good night”, wel niet onmiddellijk want het enthousiaste publiek wou meer en kreeg dat ook met ‘Pay Bo Diddley’. Hell yeah !

Voor de derde band was de organisatie gaan vissen in de blues en roots vijver van onze Noorderburen en waren huiswaarts gekeerd met een stevige vis, Dry Riverbed Trio. Ik had enkele weken geleden dit drietal een stevige set weten neerzetten in de Honky Tonk Jazzclub in Dendermonde en verwachtte dan ook het nodige vuurwerk. Als deze jongens op een podium staan, dan gaat het pas echt spetteren. Dampende bluesroots, waarbij country, rockabilly, blues en gospel uit de jaren 50 en 60 steeds het uitgangspunt vormen.

Nog steeds met Dusty Ciggaar (zang en gitaar), Darryl Ciggaar (zang en drums) maar Ronald Tilgenkamp (contrabas) was er deze keer niet bij wegens blijkbaar een gebroken arm. De naam van zijn vervanger moet ik u echter schuldig blijven , maar de man wist waar Abraham de mosterd vandaan haalde en was een meer dan volwaardige vervanger.

Dit was alweer een show op “speed”  van dit drietal beginnend met ‘You Got me Down’, ‘Let The Party Go’ en ‘One Bad Stud’ van The Blasters. Het speelplezier spatte van het podium en er werd enkel een korte pauze ingelast om zich voor te stellen. Voor de rest was het een ware rootsstorm dat raasde door De Kaekelaar. ‘Big Star’, ‘Playing That Old Guitar’ en de Georgia Slop’ van Jmmy McCracklin allemaal nummers die de kriebels in de benen deden kruipen een je kon niet anders dan bewegen.

Wie bij deze muzikale stil kan blijven zitten, moet dringend een dokter raadplegen mijn gedacht ! Veel te snel voorbij deze set en alweer volgde een daverend applaus met de vraag om meer en dat werd ‘Come On Let’s Go’ van Richie Valens. Dit was top !

Voor de afsluiter van de avond moesten de organisatoren niet ver zoeken, even tot “in’t Stad” en daar werd Last Call aangetroffen.  De boys zijn terug, alive and kicking. Even terug naar 1996, toen Last Call hun debuutalbum ‘Call Of The Wild’ op de wereld losliet. Ze waren al even snel deel van de befaamde ‘Antwerp Bluesscene’. Een van hun laatste optreden dateert alweer van 2011 en in 2013 ook al paraat in Schoten.

Nu, in 2022 brengen ze de originele line-up terug samen voor een beperkte reeks concerten. Frontman Henk Van der Sypt betovert ons met zijn opzwepende mondharmonica, accordeon, washboard en vocals. Dus aanstekelijke rhythm ‘n roots doorspekt met opwindende New Orleans tunes, moddervette en swampy boogiesongs, heerlijke Tex-Mex en al wat er tussenin thuis hoort. Altijd feest als Last Call van de partij is. Buiten onzen Henk vinden we terug: Steve”Dynamite” Wouters (drums), Luke Alexander (gitaar) en René Stock (bas) .

En de party was verzekerd met ‘Ten’, ‘Tell Me’ en ‘Teena Nina Nuh’, nummers waarbij de vaardigheid van Henk op de mondharmonica konden bewonderen. Chromatisch of diatonisch, het maakt deze muzikale duizendpoot niet uit, het klinkt als een klok.

Alle grote hits werden uit de kast gehaald alsook de accordeon van Henk en kregen we ‘Cadillac Walk’, ‘Nightime Radio’ en ‘Boogiewitcha’ over ons heen, kortom, het allerbeste wat de band te bieden heeft. Jaren ouder, maar zeker en vast niet versleten. Dit was er eentje uit de oude doos en alweer kon dit worden ingekaderd.

Ondertussen was het toch weeral laat geworden en tijd om huiswaarts te trekken, tja een mens is geen 20 meer. Il ging alvast met een zeer goed gevoel richting de “Vloanders”. Dit was een zeer mooie editie in Schoten, eentje waar ik mij geen seconde heb verveeld en het bewijs dat je de bands niet altijd ver over de grenzen hoeft te gaan zoeken. Hier is ook genoeg talent. Bij deze, hartelijk dank aan de organisatie voor deze fijne avond en op naar de 20ste zou ik zeggen !!!

zij waren er ook...

Key To The Highway

Bill & The Burners

Dry Riverbed Trio

Last Call